فصلی رسیده بود ، پاییز پر خطر                    آدم رسیده بود، حوا رسیده تر

عیش وشراب وشعر،رقص و هوای خوش         تکرار دلخوشی دنیای بی خطر

 بیکار و خسته شد در گوشه ی بهشت              لک زد دلش نبود خوبی دردسر

تنها درخت، سیب، تنها گناه، سیب         در چشم او بهشت، سیبی است سر به سر      

 آمد میان شک با یک سبد سوال                      آقای وسوسه ،  شیطان حیله گر

حوا چرا چنین؟ آدم چرا چنان؟                         حوا چرا سوال ؟ آدم چرا اگر؟

 به به ببین چنین  به به ببین چنان            چیزی است خوشگوار این سیب بی پدر

حوا نشسته بود سیبش میان دست                   آدم دوید و خورد سیبی  نشُسته تر

یک کودتای سرد یک سیب اعتصاب            تشویش شد بهشت شوریده شد به شر

شوریدگان شر ای بچه های بد                          پا شو بشین حوا ، آدم کلاغ پر    

گریه اثر نکرد، آدم رفوزه شد                           پایان ترم شک... ردّ ابوالبشر