یادت هست
تو در گشودی در من
ابری سرگردان مرا گرفت
چقدر گریه ی بلند خوب بود
و تو چقدر بلندی
وقتی گریه می کنی
از پهنای صورتت
خیابان ها و آدم ها سقوط می کنند.
امروز آسمان کوتاه است و من
مثل کودکی های ابر زود دلم می گیرد
برگرد
من مثل آسمان یک دیوانه
همیشه احتمال ام بسیار است.
کاش می شد گریه یلند بی سقوط سر داد...